Gamlar hliðar skjótast upp

Allt er svo eymdarlegt án þín hér, án þín ei sólin lengur skín hér... og ÞÚ eruð þið sem saknið mín.  Og satt er það að sólin ei lengur skín hér heldur ákvað einhver þarna uppi að henda litlum hvítum kúlum á okkur í dag.  Skrapp sólin kannski í heimsókn til ykkar í dag ?  Vilduð þið kannski vera svo væn að skila henni aftur á morgun. 

Um helgina sýndi ég víst á mér hliðar sem hefðu betur mátt sleppa að sjást.  Ég kom heim uppgefin eftir frábæra afmælishelgi hjá Örnu Láru og beið mín ekki svo innilega skemmtilegur heimalærdómur í sögu.  Þráðurinn var því ansi stuttur hjá mér og bræddi fljótt upp í minni þegar ekki tókst eins vel til og hefði viljað.  Ég sýndi semsagt á mér freku, dramatísku, barnalegu, pirruðu, þrjósku hliðina sem ég hélt að ég hefði skilið eftir heima en hún var einhverstaðar þarna falin og fékk aðeins að sýna sig.  En það var ekki slæmt þar sem við gátum vel skemmt okkur eftir á og hlógum dátt af hegðun minni.  Og þar með sannaðist að það er víst oft ansi stutt á milli hláturs og gráturs, gleði og sorgar.   

Svo hef ég sett myndir frá afmælinu inn á myndasíðuna.  Myndirnar held ég að tali sínu máli.