Útkeyrð og dreymin...

           Á hverjum degi þarf maður að kveðja eitthvað í lífinu, sama hvort það er mikilvægt eður ei.  Stundum er það erfitt, stundum léttir það á manni, en einhvertíman deyr allt, kveður allt jafnvel þó það hafi aldrei lifað.  Ég kvaddi söngnámið í Frakklandi á þriðjudaginn var með stæl.  Ég söng á nemendatónleikum og var lagið tekið á portúgölsku, hvorki meira né minna.  Þarna sló ég tvær flugur í einu höggi en annað höggið var að gefa Paulu litla gjöf.  Lagið sem ég söng er nefnilega eitt af hennar uppáhalds og að auki á hennar móðurmáli !  Ég reyndi að ímynda mér hana syngja eitt lag fyrir mig á íslensku en átti frekar erfitt með það...

Eins og vaninn er hjá AFS (Another Fat Student) komum við öll heim með nokkur vel valin aukakíló.  Flest fljúga víst í burtu jafnskjótt og þau komu.  Að sjálfsögðu fylgi ég straumnum, en ákvað hinsvegar að vera svolítið frumleg og birta mín aukakíló í öðru formi.  Þau eru öll staðsett í hausnum á mér og mun eflaust losna við nokkur þegar heim er komið...  Form þeirra er ansi margvíslegt, þau geta fundist í góðum minningum, fullt af sögum, örlítið af þroska, einnig í smá meiri þekkingu en áður var, fullt af íhugunum, spurningum og svörum.  Þar má einnig finna heilt tungumál og svolitla menningu og siði.  Ég vona að mér verði fært að létta aðeins á mér með nokkrum góðum eyrum – ég efast reyndar ekki um það að einhver vilji hlusta... ég býst við að eiga marga góða að.  

Þessa dagana hef ég ansi litla orku, ég er að njóta síðustu viknanna hérna upp að því marki að ég sef varla á nóttinni.  Ég er alveg uppgefin en mér finnst samt alveg æðislegt að hafa meira en nóg að gera jafnvel þó að eftir á verði ég alveg útkeyrð.  Þegar ég kem heim verður þá rúmið mitt kannski uppáhaldsstaðurinn minn.  Síðustu nætur er mig búið að vera að dreyma heimkomu mína í ýmis konar búningum.  Sú versta var að það kom enginn að sækja mig!  Og það sem verra var að ég hafði ekki neinn áhuga á því að hitta fólk og það fyrsta sem ég gerði var að spila á píanóið...