Full þjóðarstolti

Ég er búin að fatta það að ég get bara verið rosalega ánægð með það að vera Íslendingur.  Þó geng ég ekki svo langt að klæða mig í peysur, boli og sokka með íslenska fánanum eins og vel þekktir Brasilíumenn.  Eru þau svona stolt af því að vera Brasilíumenn ?  Peningar hafa mikið verið ræddir þessa dagana og hversu mikilvægir þeir eru til hamgingju og svo framvegis.  Í kjölfar þess hafa laun verið rædd og þar af leiðandi skattar.  Fyrir skattana sem við borgum erum við að hafa það ansi gott, við fáum góða menntun og heilbrigðiskerfið er að mörgu leyti gott.  En ef litið er á önnur lönd eins og t.d. Brasilíu.  Þú vinnur 12 mánuði á ári og 4 af þeim fara í skatta sem gefur um 33%.  Lítum þá á hvað þú færð fyrir þessa skatta :  það eru almenningsskólar sem veita yfirleitt enga menntun og eru mjög lélegir svo að auki þarftu að borga einkaskóla fyrir barnið þitt ef það á að menntast og komast í háskóla en þá er annað vandamál.  Einkaháskólarnir eru svo lélegir en auðvelt er að komast inn í þá en aftur á móti eru almenningsskólarnir þeir bestu en um 1 af hverjum 200 kemst inn.  Annars þekki ég ekki nógu vel heilbrigðiskerfið en get ímyndað mér að um eitthvað svipað dæmi sé að ræða.  Eigum við ekki rétt á því að vera svolítið ánægð með að vera Íslendingar ?  Ég get sagt fyrir mína parta að ég er bara stolt og fyllist algjöru þjóðarstolti.  Aftur á móti ber að líta á að mun auðveldara reynist að hafa góða stjórn á 300.000 manna þjóð heldur en 188 milljóna þjóð.  En að sjálfsögðu erum við Íslendingar ansi grimm þjóð þar sem við veiðum hvali, ekki satt ? 

Annars var ég líka að velta fyrir mér hvort að stundum sé maður of mikið að flýta sér að vera í framtíðinni og nýtur þar af leiðandi ekki líðandi stundar.  Það sannast meðal annars með því að þegar maður er að láta sér hlakka til einhvers atburðar og bíður en á meðan maður bíður þá nýtur maður ekki líðandi stundar.  Það er nauðsynlegt að taka einn dag í einu og lifa honum og það sem á eftir fylgir kemur yfirleitt bara af sjálfu sér.  Ég er ekki að segja að það þurfi ekki að hugsa um framtíðina og plana heldur kannski ekki verða alveg upptekin af því.  Til dæmis núna er ég að flýta mér að koma heim og útskrifast en það er svo vitlaust.  Ég á ennþá rúmlega 4 mánuði hérna sem ég þarf að nýta. 

Vikið að öðru þá átti ég yndislega 5 daga með Birni Steinari og Írisi.  Vorum í París og nutum lífsins og náðum að gera margt, meira að segja náði ég að næla mér í nokkrar flíkur.  Við borðuðum einungis góðan mat á flottum veitingastöðum og má ætla að kortið hafi verið vel staujað og ansi þreytt.  Síðan fengu þau að kynnast lifnaðarháttum Bauer fjsk. en einnig voru þau kynnt fyrir lifnaðarháttum Íslendinga, mestmegnis Jónsfjölskylduháttum.  Fengu þau vel að kynnast rigningunni sem er þekkt veður hérna í Metz en í París kynntumst við hinsvegar Íslendingum óþekkt fyrirbæri sem heitir sól og 15 stiga hiti í febrúar.   

Ég hef átt í erfiðleikum með tölvuna mína þessa dagana og ætla að bjarga myndunum mínum og hef skellt þeim öllum inn á síðu sem er hérna í valmyndinni til hliðar og þar getið þið séð myndir frá ævintýri systkinanna í Frakklandi.  Eins og þekkt er, er víst aldrei hægt að treysta á þessi fyrirbæri; tölvuna. 

Ég er hérna...

Fyrir ykkur sem voruð farin að hafa áhyggjur af mér þar sem liðin er meira en ein vika frá síðasta bloggi, þá er ég hérna rétt handan við hornið.  Síðustu viku er ég búin að vera í fríi og er bara búin að njóta þess rosalega vel.  Ég gerði enga stórfenglega hluti, fór í hjólatúra í yndislega veðrinu sem kom hérna í nokkra daga, fór í bíó, á kaffihús, las og fór í ræktina.  Og verð ég svo að viðurkenna að það var rosalega gott að fá Paulu heim, ég hafði saknað hennar frekar mikið.  Því þegar ekkert er að gera, þá finnum við okkur alltaf eitthvað að gera og ef ekki þá truflar það okkur aldrei að spjalla klukkutímunum saman. 

Ég veit ekki hvað ykkur þykir um Valentínusardaginn en mér finnst þetta einungis vera veisla fyrir verslun.  Ég held að það sé endalaust hægt að plata fólk til að koma sér upp einhverjum hefðum þar sem það er nánast skyldað til að eyða peningum.  Og af hverju þarf einhvern ákveðin dag til að sýna þeim sem þú elskar að þú elskir hann ?  Og enn og aftur er þetta pappírseyðsla þar sem um mánuði áður byrjar að streyma inn alls konar ruslpóstur, sem eins og af nafni sínu bendir til, fer beint í ruslið, jafnvel án þess að nokkur lesi hann. 

Svo langar mig að segja ykkur að á laugardaginn var kom fólk í mat og var ég send í að gera eitthvað íslenskt til að bjóða þeim upp á.  Ég ákvað að gera hjónabandssælu og hélt ég að ég hefði gjörsamlega klúðrað henni en þegar upp var staðið þá er ég ekki frá því að þetta hafi verið ein besta sem hefur farið inn um mínar varir.  En svo er ég alltaf að vandræðast með hvað ég get eldað fyrir þau sem er ekta íslenskt, svo hingað til hef ég einungis eldað grískt, mexíkanskt, kínverskt o.s.frv.  Ef þið hafið einhverjar hugmyndir þá endilega látið mig vita . 

Framtíðaráform ?

Þessa dagana vildi ég óska þess að tíminn liði hratt eins og eldflaug en hægði svo á sér þann 21. febrúar, þegar Björn Steinar kemur í heimsókn.  Það er svo fyndið og svo koma svona dagar þar sem allt gengur alveg ótrúlega vel og dagurinn er bara skemmtilegrar en allt og þá vil ég bara að tíminn stoppi og ég vil ekki fá næsta dag af hræðslu við að hann verði ekki jafngóður. 

"Við skiljum lífið með því að líta til baka, en við getum einungis lifað því með því að horfa fram á við".  (Sören Kierkegaard) 

Þá er ég komin í tveggja vikna frí og verð eigilega að viðurkenna að ég er ekkert voðalega hamingjusöm með það, ég væri meira til í að vera heima að gera ritgerð í íslensku eða eitthvað þess háttar.  Paula yfirgaf mig nefnilega í 10 daga og ég er alveg handalaus án hennar, það er svo skrýtið að hún sé ekki hérna þar sem ég er vön að vera með henni á hverjum einasta degi.  Mér gefst endalaust tóm til að hugsa og er sérstaklega búin að vera að velta því fyrir mér þessa dagana hvað ég ætla að gera í framtíðinni.  Ég er ekki viss um að ég vilji ennþá fara í verkfræði vegna þess að ég er svo hrædd um að ég sé einungis að velja það vegna þess að pabbi er verkfræðingur og þetta virðist örugg leið, maður fær auðveldlega vinnu, ekki illa borgað og svo framvegis.  Til dæmis er ég viss um að Paula ætlar einungis að verða læknir vegna þess að báðir foreldrar hennar eru læknar og leiðin er greið.  Hana langar rosalega til að verða blaðamaður eða rithöfundur en segir að það sé of erfitt í Brasilíu.  Á dögunum var svo vinkona hennar í heimsókn hérna og er hún einmitt í læknisfræði og sama sagan, bæði mamma hennar og pabbi eru læknar.  Svo er hún núna að átta sig á því að þetta er ekki fyrir hana.  Ég er ansi hrædd um að lenda í sömu sporum.  Ég hef þó enn dágóðan tíma til að hugsa mig um.  Þetta er nú ekkert stórt vandamál en ég læt þetta svolítið vefjast fyrir mér þessa dagana.  Í gærkveldi settist ég niður og var að reyna að púsla saman áföngum fyrir næstu tvær annir, það reyndist mér dálítið erfitt...  en viti menn, ég skal, ég get, ég vil ! 

Lilja Björk !  Ég ætla rétt að vona að þú hafir fengið smsið frá mér á laugardaginn var.  Ef ekki þá vil ég bara óska þér innilega til hamingju með 19 ára afmælið.  Stórt knús og margir kossar

Litla prinsessan, Lou !

Þessa dagana gengur allt rosalega vel hjá mér og ég er ansi ánægð með allt saman, ætli ég sé ekki stödd á toppi þess umtalaða rússíbana... ég bíð bara eftir því að detta niður aftur, það verður harkalegt fall eftir langan blómlegan tíma.  Hugsanlegt að það gerist þegar ég er búin að njóta frísins sem líður óðum að og fá elskulegann bróðir minn í heimsókn.  En á sama tíma og ég er svona ofboðslega sátt við lífið er Paula greyið alveg á botninum og hún þráir ekkert annað en að fara heim.  Ég reyni mitt besta til að hjálpa henni en oft er enginn hjálp þegin og oftar en ekki er það hugurinn sem gildir.  Ég er búin að læra það að oftar en ekki getur maður stjórnað líðan sinni einkum með jákvæðu hugarfari þó oft séu utanaðkomandi áreiti en með jávæðum husunum er vel hægt að hunsa þau.  Vandamálið er þó að kunna að hafa stjórn á hugsunum sínum sem er meira en að segja það.  Það er til dæmis ótrúlega erfitt að koma heim eftir frábæran dag þar sem allt gengur á besta veg og það eru ekki allir jafn glaðir og þú og það getur einfaldlega dregið mann niður, utanaðkomandi áreiti sem er næstum ógerlegt að hunsa.  Og svo er líka alveg drepleiðinlegt að segja frá einhverju sem maður er alveg rosalega glaður með þegar ekki er glaðst með manni og viðbrögðin neikvæð eða engin. 

Á sunnudagskvöldið átti sér stað hörmulegur atburður, en ég bar augum hluti sem ég hefði betur viljað sleppa !  Í húsinu á móti áttu sér stað mikil rifrildi og enduðu þau með því að maðurinn barði konuna sína og í íbúðinni var önnur kona stödd og hún fylgdist bara með, ég hef ekki verið í þessum aðstæðum en það hlýtur að vera erfitt og ekkert hægt að gera.  Ég vissi bara ekki hvað skyldi gera, hvort ég ætti að hringja á lögregluna en ég sýndi Alain og stuttu síðar róaðist þetta svo við ákváðum að gera ekkert í þetta skiptið.  Claire sagði mér svo að hún heyri oft mikil læti þaðan en hafi hins vegar aldrei séð neitt.  Þetta hafði virkilega áhrif á mig og hefur án efa sært blygðunarkennd mína.  Ég fann til með konunni.  Heimilisofbeldi er víst mun algengara en maður heldur.  Það er alveg hrikalegt.  En að sjá þetta bendir manni virkilega á hvað maður hefur það í raun og veru gott. 

En ég velti því bara fyrir mér, hvernig er hægt að leyfa sér að misbjóða annarri manneskju svona ?  Eiga ekki allir sömu rétti til að eiga gott líf ?  Fer heimurinn versnandi ?  Mikið andskoti getur mannskepnan verið vond og heimsk !  Þetta gerir mig ekkert annað en reiða út í lífið.